Chronical

In zijn werk brengt Peng unieke filmische elementen samen met een vals romantisch nostalgisch verlangen. In zijn werk maakt hij gebruik van delen van verhalen over de Chinese diaspora en de politieke systemen in zijn geboor­teland, met name die in de late 20e eeuw. Peng maakt dit zichtbaar maar ook voelbaar; in zijn films bestaat een spanning tussen een verleden dat vergeten wil worden en een heden dat nog steeds doordrenkt is van de invloeden van toen. 

Die spanning wordt benadrukt door de manier waarop beeld en concept in elkaar grijpen. Zo zijn in de film “the cyan garden” twee identieke projecties te zien. De een op een groot scherm dat vlak voor de muur hangt, de andere op die muur, in een net ander formaat met een net wat doffere kleur. Door de ene projectie heen is de andere te zien, als een schaduw van de voorste. In de film worden twee verhaallijnen met elkaar verweven, de een wordt in het beeld abrupt afgebroken maar blijft als voiceover te ho­ren op de achtergrond. In ‘autocorrect’ is een scene meer­dere keren gefilmd en worden de projecties van dat een en hetzelfde verhaal naast elkaar gezet. Een voice-over laat monotone muzak horen van inwisselbare zelfreflectieve oneliners. Peng legt verbanden tussen de betekenis en de symboliek van het materiaal film, en verhalen en gebeurte­nissen uit het verleden, met kritische kanttekeningen bij de politieke systemen in zijn geboorteland China.

Concordia nodigde Peng Zuqiang uit zijn werk te tonen in de grote zaal. Concordia is een plek waar dialoog met de bezoeker voorop staat en Pengs werk laat de nodige meerstemmigheid zien die de dialoog zal versterken en verdiepen. 

Zuqiang:  “Ik werk met film, video en installaties, waarin ik focus op de emotionele en sociale betekenissen die besloten liggen in geschiedenissen, lichamen en taal. In mijn werk verbind ik de overblijfselen van geruchten, folklore en vergankelijkheid met elkaar. Deze verbanden overstijgen de traditionele historische verslagen en roepen herinneringen op die zowel collectief als speculatief zijn. 

Ik heb een praktische benadering van film: het begrijpen van hoe een stuk celluloid wordt gemaakt en direct met de componenten ervan werken. Daarbij verken ik de tactiele, elementaire aard van film en verdiep me in hoe de samenstelling ervan de omgeving weerspiegelt en er een interactie mee aangaat. Uit deze benadering en verkenning volgt mijn huidige project: een onderzoek naar het opnieuw vormgeven van celluloid filmmateriaal door het gebruik van natuurlijke stoffen zoals water, mineralen, plantaardige ontwikkelaars, niet-giftige fixeermiddelen, gerecyclede chemicaliën uit bewerkte films en handgemaakte doe-het-zelf-emulsies.

Conceptueel blijft mijn project verankerd in de vraag naar getuige-zijn – hoe film, zowel als medium als materiaal, getuigt van politieke ruimtes en emoties. Ik ben geïnteresseerd in hoe het verstrijken van de tijd en de materialen die ons omringen, ons begrip van de politiek van de herinnering compliceren en mogelijkheden bieden voor het verbeelden van alternatieve toekomsten”.