Heb je zin in een psychologische horror die ver afstaat van de standaard schrikeffecten en gore? Mis dan de volgende editie van Cinema Unfiltered niet! Op zaterdag 21 juni, de langste dag van het jaar, staat Midsommar van regisseur Ari Aster op het programma. Een beklemmende nachtmerrie die zich volledig afspeelt in het felle daglicht.
Wat Midsommar zo verontrustend maakt, is niet alleen wat je ziet, maar vooral hoe je het ziet. De film speelt zich vrijwel volledig af in oogverblindend daglicht: een zeldzaamheid in het horrorgenre, dat meestal vertrouwt op duisternis om angst op te roepen. Regisseur Ari Aster draait dit principe radicaal om. In plaats van schaduwen krijgen we helderheid; in plaats van bloedrode filters zien we een wereld gehuld in zachte pasteltinten, witlinnen jurken, bloemenvelden en zonovergoten houten bouwwerken. Maar juist deze esthetiek versterkt het ongemak. Het felle licht verbergt niks, alles is duidelijk zichtbaar en kan niet worden ontlopen. De pasteltinten suggereren onschuld en harmonie, maar blijken uiteindelijk het decor voor gruwelijke rituelen die onomkeerbaar zijn.
Aster legde in een interview uit: “Ik wilde iets maken dat de conventies van horror uitdaagt. Door de film bijna volledig in daglicht te laten spelen, ontstaat er een spanning die anders is dan de gebruikelijke duisternis en schaduwen. Het licht dwingt je om alles onder ogen te zien, zonder ontsnapping, en dat maakt het alleen maar enger.”
Het bijzondere gebruik van licht en kleur in Midsommar is niet zomaar een stijlkeuze, maar vormt de basis voor een verhaal vol symboliek en diepere betekenissen. Overal in de film zie je verwijzingen: van het steeds terugkerende ritme van de seizoenen tot elementen uit klassieke schilderkunst en heidense tradities. De bloemenkronen en traditionele motieven uit de Zweedse volkscultuur zijn niet alleen mooi om te zien, maar ze laten ook zien hoe het hoofdpersonage Dani (gespeeld door Florence Pugh) langzaam verandert. Aan het begin is ze nog volledig verloren in haar verdriet, maar naarmate het verhaal vordert, krijgt ze een ongemakkelijke vorm van verwerking. Haar verdriet verandert langzaam in iets anders: verbondenheid, macht en uiteindelijk overgave aan een nieuwe, maar gruwelijke, gemeenschap.
De sterke focus op trauma en transformatie in Midsommar sluit perfect aan bij het thema dat regisseur Ari Aster telkens laat terugkeren in zijn films: de verwoestende impact van verlies. Aster staat bekend om zijn diepgaande interesse in rouw en emotioneel trauma. In zowel Hereditary als Midsommar staat verlies niet op de achtergrond, maar vormt het juist de drijvende kracht van het verhaal. Zelfs zijn afstudeerfilm The Strange Thing About the Johnsons (2011) behandelt taboes binnen intieme relaties. Met Beau Is Afraid (2023), zijn meest recente film, kiest Aster voor een meer absurdistische stijl, maar zijn fascinatie voor de menselijke psyche blijft onveranderd.
Ben je klaar om deze intense psychologische horror op het grote scherm te ervaren? Kom dan op 21 juni naar Cinema Unfiltered.
