“You’re tearing me apart, Lisa!”
Als je deze quote kent, dan heb je The Room misschien al gezien. Zo niet: bereid je voor op anderhalf uur ongecontroleerde chaos. Het verhaal (voor zover er een coherent verhaal is) draait om Johnny, een mysterieuze bankier, wiens verloofde Lisa hem bedriegt met zijn beste vriend Mark. Klinkt als een klassiek melodrama? In The Room wordt dat iets heel anders.
De dialogen zijn bizar: personages praten langs elkaar heen, reageren met de verkeerde emoties en zeggen dingen als “Anyway, how's your sex life?” na een serieus gesprek. Plotlijnen worden geïntroduceerd en dan meteen vergeten. Zo zegt Lisa’s moeder uit het niets op luchtige toon: “I definitely have breast cancer,” waarna dit plotpunt nooit meer genoemd wordt. En Tommy Wiseau’s acteerwerk, met z’n rare lachjes, vreemde accent en emotionele uitbarstingen, voelt alsof hij van een andere planeet komt.
Tommy Wiseau: de man, de mythe, de legend…?
Dat is misschien wel het grootste mysterie van allemaal. Tommy Wiseau is de man achter The Room. Hij is de schrijver, regisseur, producent én hoofdrolspeler, maar niemand weet precies wie hij is. Hij beweert zelf dat hij uit New Orleans komt, maar zijn accent klinkt eerder Oost-Europees. Zijn leeftijd? Onbekend. Zijn verleden? Onduidelijk. Wat we wél weten, is dat hij ergens zo’n zes miljoen dollar bij elkaar wist te sprokkelen om zijn droomfilm te maken. Waar dat geld vandaan kwam? Volgens hem uit een kledingimperium waarin hij zelf T-shirts en leren jassen verkocht. Anderen vermoeden een erfenis, vastgoed… of iets veel vreemders.
Wiseau maakte de film omdat hij, naar eigen zeggen, een tijdloos drama wilde vertellen over liefde, verraad en menselijk onbegrip. Iets in de stijl van Tennessee Williams. Wat hij uiteindelijk afleverde, was een film die volledig ontspoorde, maar tegelijkertijd het hart heeft van een oprechte poging. En misschien is dát precies wat The Room zo onweerstaanbaar maakt: het is gemaakt door iemand die heilig geloofde dat hij iets groots aan het creëren was. En op een bizarre manier is dat ook gelukt.
Spoon!
Een van de beroemdste ‘what-the-hell-momenten’ van The Room is het gebruik van stockfoto’s van lepels. In meerdere scènes staan in Johnny’s appartement fotolijstjes waarin, om onverklaarbare redenen, foto's van zilveren lepels zitten. Waarom? Niemand weet het. Maar fans hebben hier inmiddels een traditie van gemaakt: elke keer als er een lepel in beeld komt, gooi je een plastic lepel naar het scherm en roep je: “Spoon!” Bij cultvertoningen vliegen er dus letterlijk honderden lepels door de zaal, een van de vele rituelen die The Room tot een collectieve beleving maakt. Je kijkt deze film niet stilletjes. Je leeft mee, roept mee, en gooit mee. Het is cinema, maar dan totaal ontspoord. En daardoor legendarisch.